(ΠΗΓΗ ΑΠΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΠΡΕΚΑΤΕ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ,ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΜΕΝΗ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ)Το φαινόμενο της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης συμβαίνει σε πολύ
μεγαλύτερη κλίμακα από όσο γνωρίζουμε όμως καλύπτεται από έντονη μυστικότητα.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις του Βρετανικού Οργανισμού Stopitnow για την πρόληψη
της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης τα ¾ των παιδιών που κακοποιούνται
σεξουαλικά δε θα μιλήσουν σε κανένα κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας για
αυτήν.
Aκόμη από όσα παιδιά μιλήσουν, ελάχιστα θα φθάσουν να απασχολήσουν τις
αστυνομικές αρχές, τις κοινωνικές υπηρεσίες ή τους επαγγελματίες υγείας. Παιδική
κακοποίηση υπήρχε κατά τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, αλλά μόνο
πρόσφατα, οι άνθρωποι άρχισαν να σκέφτονται διαφορετικά γι’ αυτό το θέμα, να
δημιουργούν νομικούς ορισμούς για την κακοποίηση, να ορίζουν κυβερνητικούς
φορείς οι οποίοι έχουν τη δύναμη να απομακρύνουν παιδιά από τα σπίτια τους,
καθώς και να διεξάγουν χιλιάδες ερευνητικές μελέτες επάνω στο θέμα.
Σύμφωνα με την Τρίτη Εθνική Στατιστική για την παιδική Κακοποίηση και
Παραμέληση, που εκδόθηκε από το Υπουργείο Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών
των ΗΠΑ το 1996, περίπου το 1/4 από τα δηλωμένα στις Υπηρεσίες Πρόνοιας
περιστατικά παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης, κακοποιήθηκαν από το βιολογικό
γονέα ή υποκατάστατο γονέα, ενώ το 89% των δραστών ήταν άνδρες.
Επίσης στο 22% των περιστατικών ο δράστης ήταν ηλικίας κάτω των 26, γεγονός που
επισημαίνει την αναγκαιότητα για έγκαιρη αναγνώριση και παρέμβαση σε
παιδοφιλικές συμπεριφορές στην εφηβεία. Στο 59% των περιπτώσεων η αναγνώριση
της κακοποίησης έγινε από το σχολικό περιβάλλον, γεγονός που τονίζει τη σημασία
της (παντελώς απούσας στη χώρα μας) εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών για την
ανίχνευση της παιδικής κακοποίησης. Άλλα χαρακτηριστικά ευρήματα στην ίδια
έρευνα δείχνουν ότι τα κορίτσια κακοποιούνται με συχνότητα 3 φορές υψηλότερη
από ότι τα αγόρια, ότι τα αγόρια είχαν μεγαλύτερες πιθανότητες για συναισθηματική
παραμέληση και σοβαρή σωματική βλάβη από ότι τα κορίτσια και ότι τα παιδιά έχουν
μεγαλύτερο κίνδυνο να κακοποιηθούν σεξουαλικά από τη ηλικία των 3 ετών και άνω.
Να σημειωθεί ότι οι παραπάνω αριθμοί αφορούν σε περιστατικά που έχουν
ήδη καταγραφεί στις κοινωνικές υπηρεσίες. Ο πραγματικός αριθμός των
περιστατικών σεξουαλικής κακοποίησης εκτιμάται ότι είναι πολύ μεγαλύτερος. Τα
περισσότερα παιδιά θύματα κακοποίησης και παραμέλησης δεν ανιχνεύονται από τις
κοινωνικές υπηρεσίες. Στη σεξουαλική κακοποίηση ειδικά, όπου δεν υπάρχουν
απαραίτητα σωματικές ενδείξεις, η μυστικότητα και η ντροπή εμποδίζει τα παιδιά
αλλά και τους ενήλικες που γνωρίζουν να ζητήσουν βοήθεια. Οι κρατικές στατιστικές
σε χώρες όπως στις ΗΠΑ και στη Μεγάλη Βρετανία μετρούν περιστατικά που α)είχαν
παραπεμφθεί σε υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας και β) έχουν ερευνηθεί από
κοινωνικούς λειτουργούς και γ) για τις οποίες υπάρχουν επαρκείς αποδείξεις ότι
εμπίπτουν στον νομικό ορισμό της σεξουαλικής κακοποίησης. Συνεπώς οι επίσημες
στατιστικές είναι μόνο «η κορυφή του παγόβουνου».
Για παράδειγμα, η μελέτη Children in Need, που διεξήχθη το 2000 από το Υπουργείο Υγείας της Μεγάλης Βρετανίας δείχνει ότι τουλάχιστον διπλάσιος αριθμός παιδιών έχουν ανάγκη για παρέμβαση των κοινωνικών υπηρεσιών για παιδική κακοποίηση και παραμέληση
από ότι παρέχεται. Και αυτό σε μία χώρα όπου η παροχή κοινωνικών υπηρεσιών για
την παιδική προστασία είναι περισσότερο ανεπτυγμένη από ότι σε πολλές άλλες
Ευρωπαϊκές χώρες.
Κι έτσι ενώ τα καταγεγραμμένα περιστατικά σεξουαλικής
κακοποίησης παιδιών στις ΗΠΑ είναι 1-2 στα 1000 παιδιά, οι περισσότεροι ερευνητές
διεθνώς συμφωνούν ότι 1 στις 4 γυναίκες και 1 στους 6 ή 7 άνδρες έχουν υποστεί
κάποια μορφή σεξουαλικής κακοποίησης μέχρι να ενηλικιωθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου